ਹਿੰਦੀ ਨਾਵਲਿਟ :: ਜਾਗਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਸੁਪਨਾ…:: ਲੇਖਕ : ਰਾਬਿਨ ਸ਼ਾਹ ਪੁਸ਼ਪ
ਅਨੁਵਾਦ : ਮਹਿੰਦਰ ਬੇਦੀ ਜੈਤੋ
ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਕੁੰਡੀ ਸੁੱਟ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਮੱਛੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈ¸ ਵਿਭਾ ਬਰਾਉਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਦੀ ਲੰਮੀ, ਅਤਿ ਲੰਮੀ, ਡੋਰ ਸੀ। ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਤਾਰ ਵਰਗੀ ਕਹਿ ਲਓ ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਾਲੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿਚ ਗੁੰਦੇ ਸਫ਼ੇਦ ਰਿਬਨ ਵਰਗੀ।...ਪਾਸਾ ਪਰਤ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਖਿੜਕੀ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹਿਆ¸ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸੂਤੀ ਨਮੂਨਾ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਨਮੂਨਾ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਧਾਗਾ ਉਲਝ ਗਿਆ ਹੋਵੇ; ਗੰਢ ਪੈ ਗਈ ਹੋਵੇ; ਇਹ ਸਵੇਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੇ ਅੱਟਕੀ ਹੋਈ ਸੀ!
ਜਿਸ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਵਿਭਾ ਹੈ, ਉਸ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਇਕੋ ਖਿੜਕੀ ਹੈ¸ ਪੂਰਬ ਵੱਲ। ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿਓ, ਸਾਹਮਣੇ ਇਕ ਮਕਾਨ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗਾ, ਕੋਲਤਾਰ ਦੀ ਕਾਲੀ ਸੜਕ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗੀ...ਪਰ ਇਹ ਖਿੜਕੀ ਅਕਸਰ ਬੰਦ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਅਕਸਰ ਕੀ, ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬੰਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ¸ਇੰਜ ਵਿਭਾ ਨੂੰ ਘੁਟਣ ਤਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਖਿੜਕੀ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵੀ ਬੜੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਭਿਆਨਕ ਅਕਸ ਤੇ ਆਕਾਰ ਨੇ, ਪਾਪ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ ਬੈਠਦੀ, ਆਪਣੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਇੰਜ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਖਿਲਾਰ ਦੇਂਦੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਦਿਲ ਦੀ ਹਰੇਕ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਖਿਲਾਰੀ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਸਾਹਮਣੀ ਖਿੜਕੀ ਵਿਚ ਉਸਨੂੰ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਦਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਚਿਹਰਾ ਦਿਸਣ ਲੱਗਦਾ...ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਧੰਦਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਰੂਪ ਦਾ ਅਕਸ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ...ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਵਿਭਾ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਅਣਗਿਣਤ ਕੰਡਿਆਲੇ ਝਾੜ ਉਗ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਉਹ 'ਫਟਾਕ' ਕਰਕੇ ਖਿੜਕੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਉੱਤੇ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ ਹੁੰਦਾ! ਜਦੋਂ ਵੀ ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ੍ਹਦੀ, ਉਹ ਮੁਹਾਸਿਆਂ ਭਰਿਆ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਵਿਭਾ ਨੂੰ ਉਲਟੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।
ਇਕ ਦਿਨ ਡੈਡੀ ਡਰਾਇੰਗ-ਰੂਮ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਸਨ ਕਿ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਆ ਗਏ¸ “ਨਮੋਸ਼ਕਾਰ।”
ਡੈਡੀ ਨੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਰੱਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ¸ “ਆਓ ਬੈਠੋ। ਕਿੰਜ ਆਉਣੇ ਹੋਏ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ?”
ਆਪਣੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਘੁਮਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ, “ਅਬ ਹਮ ਕਿ ਬੋਲੇਗਾ ਮੋਸ਼ਾਯ, ਆਜ ਹਮਾਰਾ ਛੋਕਰਾ ਪੇਪਰ ਨਹੀਂ ਲਾਇਆ।” ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵੱਲ ਵਧ ਗਿਆ।
ਡੈਡੀ ਹੱਸ ਪਏ¸ “ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਸਾਡਾ ਲੈ ਜਾਓ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਲਗਭਗ ਪੜ੍ਹ ਹੀ ਚੁੱਕਿਆਂ।”
ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲੋਂ 'ਹੋ-ਹੋ' ਕਰਕੇ ਹੱਸ ਪਏ¸ “ਆਪ ਤੋ ਪੜਤਾ ਨਹੀਂ, ਸੱਤਿ (ਸੱਚ) ਬੋਲਤਾ, ਆਪ ਚਾਟਤਾ ਹੈ। ਹਮ ਲੇ ਨਹੀਂ ਜਾਏਗਾ, ਬੱਸ ਇਹਾਂ ਹੀ ਥੋੜਾ ਉਲੌਟ-ਪੁਲੌਟ ਕਰ ਲੇਗਾ।”
ਪਰਦੇ ਪਿੱਛੇ ਖੜ੍ਹੀ ਵਿਭਾ ਦੇ ਉਦੋਂ, ਸੱਤੀਂ-ਕਪੜੀਂ ਅੱਗ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇਖਣਾ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਇਕ ਬਹਾਨਾ ਹੈ...
ਉਸ ਨੇ ਫੇਰ ਪਾਸਾ ਪਰਤਿਆ।
ਫੇਰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ, ਜਿਵੇਂ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ...ਉਹ ਆਪਣੀ ਖਿੜਕੀ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਖੋਹਲ ਕੇ ਬੈਠਦੀ। ਉਸ ਪਾਰ ਝਿਲਮਿਲ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਚਮਕਦਾ। ਪਰ ਇਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਉਹ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਈ। ਖਿੜਕੀ ਵਿਚ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਨਹੀਂ...ਕੋਈ ਔਰਤ ਸੀ। ਵਿਭਾ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ, ਕੀ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਹੈ? ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੇ ਸੰਤੋਖ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ-ਵੱਡੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਖਿੱਚੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ, ਹੁਣ ਉਹ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ।
ਫੇਰ ਇੰਜ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਕੁਝ ਘੰਟੇ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ। ਸਮਾਂ ਲੰਘਦਾ ਰਿਹਾ, ਨਾਲੇ ਹੁਣ ਉਹ ਉਧਰ ਧਿਆਨ ਵੀ ਘੱਟ ਹੀ ਦੇਂਦੀ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਕਿਸੇ ਕੱਪੜੇ ਉੱਤੇ ਫੁੱਲ ਕੱਢ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਲਾ ਕੁੰਡਾ ਖੜਕਿਆ।
“ਆ ਜਾਓ।”
ਭਿੜਿਆ ਹੋਇਆ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਬਾਹਰ ਬਰਫ਼ ਵਾਂਗ ਜੰਮੀ ਸ਼ਕਲ, ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਪਿਘਲ ਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਗਈ।
ਪਛਾਣ ਕੇ ਵਿਭਾ ਨੇ ਕਿਹਾ¸“ਆਓ ਬੈਠੋ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਦਿਲ 'ਚ ਆਇਐ ਬਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਂ, ਦੋ-ਚਾਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂ ਪਰ...”
“ਠੀਕ ਕੀਤਾ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਆਏ। ਵੈਸੇ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਮੇਗੀ ਏ।”
“ਤੁਸੀਂ ਕਰਿਸਚਿਨ ਓ?”
“ਹਾਂ।” ਜਿਵੇਂ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਕੁਝ ਟੁੱਟਿਆ ਹੋਵੇ।
“ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ...”
ਮੇਗੀ ਨੇ ਇਸ 'ਇਕ' ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ 'ਬੈਂਡਲ ਚਰਚ' ਦੇ ਕਲੰਡਰ ਵੱਲ ਇਕ-ਟੱਕ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਕਾਫੀ ਸਾਰੀਆਂ ਭੇਡਾਂ...ਕੋਈ ਚਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਪੱਥਰ ਦੀ ਓਟ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਆਰਾਮ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦਾ ਅੱਧਾ ਧੜ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਯੀਸ਼ੂ ਮਸੀਹ, ਵਿਚਕਾਰ ਕਰਕੇ, ਇਕ ਸੋਟੀ ਫੜੀ ਖੜ੍ਹੇ ਨੇ। ਹੇਠਾਂ ਲਿਖਿਆ ਹੈ¸ 'ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਚਰਵਾਹਾ ਹਾਂ।'
ਮੇਗੀ ਨੇ ਲੰਮਾ ਸਾਹ ਖਿੱਚ ਕੇ ਕਿਹਾ¸ “ਮੈਂ ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਦੇ ਘਰ ਇਸ ਲਈ ਰਹਿ ਰਹੀ ਆਂ ਕਿ ਜੀਸਸ, ਮੇਰਾ ਚਰਵਾਹਾ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਰਾਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਏ। ਮੇਰਾ ਯੀਸ਼ੂ ਮਸੀਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰੁੱਸ ਗਿਆ ਏ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਗਿੰਨੀ ਗੋਲਡ ਦੀ ਸਲੀਬ ਜੋ ਵੇਚ ਦਿੱਤੀ ਏ¸ ਉਸ ਦੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਅਰ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਰੋਟੀ ਖ਼ਰੀਦ ਲਈ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਚਰਵਾਹਾ ਮੈਨੂੰ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਘਿਰੇ ਚੌਰਾਹੇ ਵਿਚ ਛੱਡ ਗਿਆ¸ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਇਕੱਲੀ ਭਟਕਦੀ ਰਹਿਣ ਲਈ! ਹਾਂ, ਮੈਂ ਚਰਚ ਜਾਣਾ ਜੋ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਏ। ਪਰ ਸਲੀਬ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਤਾਂ ਇਸ ਚਰਵਾਹੇ ਨੇ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ¸ 'ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਚਰਵਾਹਾ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਸਭ ਮੇਰੀਆਂ ਭੇਡਾਂ। ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮੈਥੋਂ ਵੱਖ ਨਾ ਹੋਏ, ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਪਾਪ ਦਾ ਇਹ ਪਿਆਲਾ ਪੀ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਮੈਂ...' ਪਰ ਇਹ ਪਿਆਲਾ ਮੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਲੱਗ ਗਿਆ ਏ? ਮੇਰਾ ਜੀਸਸ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਏ?”
ਵਿਭਾ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਮੇਗੀ ਸਿਸਕ ਰਹੀ ਹੈ। ਦੁੱਖ ਦੇ ਮਨਹੂਸ ਪਰਛਾਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਅੰਗ-ਅੰਗ ਉੱਤੇ ਚਿਪਕ ਗਏ ਨੇ। ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਗਈ, ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ¸ “ਨਾ ਮੇਗੀ, ਰੋ ਨਾ। ਜੀਸਸ ਬੜੇ ਦਿਆਲੂ ਨੇ। ਉਹ ਤੇਰੀ ਸੁਣਨਗੇ, ਉਹ ਗਵਾਚੀ ਹੋਈ ਹਰੇਕ ਭੇਡ ਨੂੰ ਲੱਭ ਲੈਂਦੇ ਨੇ, ਤੇਰੀ ਸਾਰ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈਣਗੇ।”
ਤੇ ਮੇਗੀ ਹੋਰ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ¸ “ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਮੇਰਾ ਜੀਸ਼ੂ ਮਸੀਹ ਕਿੱਥੇ ਈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਸਮਤ ਚੁਗ਼ਤਾਈ ਦੀ ਮੇਗੀ ਆਂ...ਮੈਂ ਜੀਸਸ ਦੀ ਭੇਡ ਨਹੀਂ, ਚੁਗ਼ਤਾਈ ਦੀ ਮੇਗੀ ਆਂ। ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਵਾਲੇ ਹੇਠਲੇ ਤਬਕੇ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਪਰਚਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਭੁੱਖ ਦੇ ਮਾਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਬਚਾਅ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਸਿਰਫ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਯੀਸ਼ੂ ਮਸੀਹ ਦੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ਨੇ। ਇਸ ਦੇ ਦੋ ਫਾਇਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਇਕ ਤਾਂ ਘਰ ਦੇ ਕੂੜੇ ਤੋਂ ਛੁੱਟੀ ਮਿਲਦੀ ਏ...ਦੂਜਾ ਅੱਗਾ-ਸੁਧਾਰਨ ਦੀ ਕੀਮਤ ਵੀ। ਜੇ ਅਕਾਲ ਪੈ ਜਾਏ ਤਾਂ ਹੋਰ ਗੱਲ ਏ। ਮੁਫ਼ਤ ਵਿਚ ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਸੁੱਟਣ ਦੇ ਬਜਾਏ ਧਰਮ ਦੇ ਨੋਟ ਵੱਟ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਤਦ ਤਾਂ ਪੰਜ-ਪੰਜ ਰੁਪਈਆਂ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ...ਉਂਜ ਪੰਦਰਾਂ-ਵੀਹ ਤੇ ਕਦੀ ਕਦੀ ਤਾਂ ਪੱਚੀ ਰੁਪਏ ਤਕ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਹੱਥ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ।
“ਇਹਨਾਂ ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਫਰਾਕਾਂ, ਇਕ ਇਕ ਸਲੀਬ ਤੇ ਪ੍ਰੇਅਰ-ਬੁੱਕ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਏ¸ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਪਾਦਰੀ ਦਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਇਸ ਪਿੱਛੋਂ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਪਾਦਰੀ ਇਹਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰਦਾ ਏ ਤੇ ਕਰਿਸਮਿਸ, ਈਸਟਰ ਜਾਂ ਗੁੱਡ-ਫਰਾਈਡੇ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਉੱਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੁੱਛ-ਪੜਤਾਲ ਕਰਦਾ ਏ।
“ਜਦੋਂ ਇਹ ਨੌਂ ਦਸ ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ, ਤੇ ਮੋਟੇ ਚੌਲ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਦੀ ਅੱਗ ਬੁਝਾਅ ਸਕਣ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਮਦਰਾਸ, ਕਲਕੱਤੇ, ਬੰਬਈ ਵਗ਼ੈਰਾ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਏ। ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਕਿਸੇ ਪਾਦਰੀ ਦੇ ਅਸਰ-ਰਸੂਖ਼ ਨਾਲ ਇਹ ਵਿਚਾਰੀਆਂ ਕਿਸੇ ਮੋਹਤਬਰ 'ਆਇਆ' ਕੋਲ ਚਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ, ਤਾਂਕਿ ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ-ਖਾਣ ਦਾ ਇੰਤਜਾਮ ਕਰ ਦਏ।
“ਇਹਨਾਂ ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰ ਲਕੌਣ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਬੜੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਜੂਠਾ ਖਾ ਕੇ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਆਇਆਵਾਂ ਦੇ ਘਰੀਂ ਨਿੱਕੇ-ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਸਿੱਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਸੂਖ਼ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਫਲੈਟ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਨਿੱਕੀ ਮੋਟੀ ਜਗ੍ਹਾ ਚਿਪਕਾ ਦੇਂਦੀਆਂ ਨੇ, ਸਿਰਫ ਰੋਟੀ ਤੇ ਪੁਰਾਣੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਉੱਤੇ। ਤੇ ਇੰਜ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉੱਤੇ ਖੜਾ ਹੋਣ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪਾਠ ਪੜ੍ਹਦੀਆਂ ਨੇ...”
ਮੇਗੀ ਵਿਲਕ ਰਹੀ ਸੀ।
ਵਿਭਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ¸ “ਨਾ, ਰੋ ਨਾ ਮੇਗੀ। ਕੀ ਤੂੰ ਬਾਈਬਲ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਜਿਸ ਚਰਵਾਹੇ ਦੀਆਂ ਸੌ ਭੇਡਾਂ ਹੋਣ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਗਵਾਚ ਜਾਏ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਨੜਿਨਵੇਂਆਂ ਨੂੰ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਛੱਡ ਕੇ, ਉਹ ਉਸ ਗਵਾਚੀ ਹੋਈ ਭੇਡ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਲੱਭਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਲੱਭ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ! ਉਹ ਉਸੇ ਲਈ ਚਿੰਤਿਤ ਰਹਿੰਦਾ ਏ¸ ਤੇ ਜਦੋਂ ਲੱਭ ਜਾਂਦੀ ਐ, ਉਦੋਂ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵਾਪਸ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਐ।”
ਮੇਗੀ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕੂਕੀ, “ਹਾਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਏ, ਸਭ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹਿਆ ਏ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੜਾ ਚਰਵਾਹਾ ਏ ਨਾ, ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਪਵਿੱਤਰ ਬਾਈਬਲ ਤੇ ਕਰਾਸ ਨਹੀਂ...ਗੋਲੀਆਂ ਨੇ...ਜ਼ਹਿਰੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ; ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖਾ ਕੇ, ਕੁੱਖ ਸੁੰਨੀ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ, ਮੈਂ ਵੀ ਇਸਮਤ ਚੁਗ਼ਤਾਈ ਦੀ ਮੇਗੀ ਵਾਂਗ ਵਿਲਕਾਂ-ਤੜਫਾਂਗੀ...।
“ਕਾਸ਼! ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਕਸਾਈ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਗਰਦਨ ਉੱਤੇ ਇਕੋ ਵਾਰ ਛੁਰੀ ਫੇਰ ਦੇਂਦਾ।...ਮੈਂ ਮਾਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਆਂ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਚਰਵਾਹਾ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਪਲ ਜਵਾਨ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ...ਆਪਣੇ ਲਈ, ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਲਈ, ਪੁਲਿਸ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਲਈ...ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਰੋਕ-ਟੋਕ ਸਮਗਲਿੰਗ ਕਰ ਸਕੇ।”
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਮੇਗੀ, ਵਿਭਾ ਦੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਨਿਢਾਲ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ...ਵਿਭਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਲਿਟਾਅ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪ ਪਾਣੀ ਲੈਣ ਚਲੀ ਗਈ। ਮੇਗੀ ਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਹ ਆਪ ਥਰ-ਥਰ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਇਕ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਲੈ ਆਈ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਈ...।
ਮੇਗੀ ਹੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਈ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵਿਚ ਮੁਹਾਸਿਆਂ ਭਰਿਆ, ਗਿਚਗਿਚਾ, ਚਿਹਰਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਕੰਬਣੀ ਛਿੱੜ ਪਈ।
ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਨੇ ਬਲਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ¸ “ਇਹਾਂ ਕੀ ਕੌਰਨੇ ਆਇਆ, ਬਾਹਿਰ ਟੈਕਸੀ ਮੇਂ ਚੌਲ ਕਰ ਬੋਸ਼ੋ।”
ਮੇਗੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਕਿਸੇ ਭੇਡ ਦੀ ਮੇਮਨੀ ਵਾਂਗ ਉੱਠ ਕੇ ਅੱਗੇ-ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਪਈ, ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਚਰਵਾਹਾ ਉਸਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੋਏ। ਵਿਭਾ ਦੀ ਏਨੀ ਹਿੰਮਤ ਵੀ ਨਾ ਪਈ ਕਿ ਉਹ, ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਏ। ਘੋਸ਼ ਬਾਬੂ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹੇ, ਫੇਰ ਕਾਰ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਟੈਕਸੀ ਸਟਾਰਟ ਹੋਈ...ਪਿੱਛੇ ਸਿਰਫ ਧੂੜ ਤੇ ਧੁੰਆਂ ਵਿਭਾ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਹਵਾ ਵਿਚ ਕਰਾਸ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਕਲੰਡਰ ਵੱਲ ਭੁਆਂ ਲਈਆਂ, ਉੱਥੇ ਅਣਗਿਣਤ ਭੇੜਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਯੀਸ਼ੂ ਮਸੀਹ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ...'ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਚਰਵਾਹਾ ਹਾਂ।'
ਵਿਭਾ ਨੇ ਪਾਸਾ ਪਰਤਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੱਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਰਾਤ ਦੀ ਕੁੱਖ ਵਿਚੋਂ ਸਵੇਰ ਜਨਮ ਲੈ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਉਠ ਕੇ ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀ...ਦੂਰ ਪੂਰਬ ਵਿਚ ਹਲਕੀ-ਹਲਕੀ ਲਾਲੀ ਸਵੇਰ ਦੇ ਜੰਮਨ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮੇਗੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ...ਯਕਦਮ ਯਾਦ ਆਈ ਸੀ ਉਸ ਦੀ। ਕੀ ਕੋਈ ਨਿੱਕੜੀ-ਭੇਡ ਜਨਮ ਲੈ ਚੁੱਕੀ ਹੋਵੇਗੀ ਜਾਂ ਫੇਰ...? ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝੀਆਂ।
ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਸਟੋਵ ਬਾਲਿਆ। ਡਬਲ ਰੋਟੀ ਦੇ ਟੋਸਟ ਭੁੰਨੇ ਤੇ ਚਾਹ ਵਾਲੀ ਕੇਤਲੀ ਉਪਰ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਰਸੋਈ ਬੜੀ ਛੋਟੀ ਸੀ। ਉਹ ਰਾਤ ਦੇ ਜੂਠੇ ਭਾਂਡੇ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਵਿੰਮ ਨਾਲ ਭਾਂਡੇ ਧੋਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ, ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਪੀ ਕੇ ਸੋਣ ਦੀ ਪੱਕੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਹੈ ਡੈਡੀ ਨੂੰ। ਜਿਸ ਰਾਤ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ ਪੀਂਦੇ ਨੀਂਦ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ! ਪਿਆਲੇ ਧੋ ਕੇ, ਉਸ ਨੇ ਨੇਪਕੀਨ ਨਾਲ ਪੂੰਝਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।
ਉਸ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਕੰਧ ਉੱਤੇ ਪਈ। ਪਿੱਛਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਕਲੰਡਰ ਦਾ ਇਕ ਅੱਧ-ਪਾਟਿਆ ਵਰਕਾ ਅਜੀਬ ਢੰਗ ਨਾਲ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਯੁਜਿਨ ਨੇ ਟੰਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਮਨ੍ਹਾਂ ਵੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ 'ਨਾ ਭਰਾ, ਮਦਰ ਮਰੀਅਮ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਮੱਠ ਮਾਰਿਆ ਜਾਏਗਾ ਇੱਥੇ।'
'ਕਿਚਨ ਵਿਚ ਤਸਵੀਰ ਹੋਣੀ ਈ ਚਾਹੀਦੀ ਏ। ਜੇ ਮਦਰ ਮੇਰੀ ਇੱਥੇ ਅਸੀਸ ਤੇ ਦੁਆ ਨਹੀਂ ਦਏਗੀ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਟੋਸਟ ਤੇ ਮੱਖਨ ਕਿੱਥੋਂ ਖਾਵਾਂਗੇ?'
ਤੂੰ ਠੀਕ ਕਹਿੰਦਾ ਏਂ ਭਰਾਵਾ...ਅੱਛਾ ਟੰਗ ਦੇ ਉਸ ਕੋਨੇ ਵਿਚ।' ਤੇ ਉਹ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਯੁਜਿਨ ਇਕ ਸਟੂਲ ਚੁੱਕ ਲਿਆਇਆ ਸੀ, 'ਜਰਾ ਇਸ ਨੂੰ ਫੜਨਾ ਦੀਦੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਡਿੱਗ ਪਵਾਂਗਾ।'
ਉਹ ਸਟੂਲ ਫੜ੍ਹ ਦੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਯੁਜਿਨ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਤਿਵੇਂ ਮੇਖ ਗੱਡ ਦਿੱਤੀ।
ਪਿਆਲੇ ਰੱਖ ਕੇ ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ, ਤਸਵੀਰ ਧੂੰਏਂ ਦੀ ਧੂੰਆਂਖ ਵਿਚ ਲੁਕ ਜਿਹੀ ਗਈ ਸੀ। ਬਸ ਇਕ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਧੂੰਆਂਖ ਦੀ ਪਰਤ ਹੇਠ ਮਦਰ ਮਰੀਅਮ ਵੀ ਹੈ। ਵਿਭਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ, ਇਕ ਦਿਨ ਕਰਾਈਸ ਕਿਤੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਆ ਕੇ ਕਿਹਾ¸ 'ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਆਈ ਏ।'
ਉਹ ਤ੍ਰਭਕੇ¸ 'ਮੇਰੀ ਮਾਂ? ਮੇਰੀ ਮਾਂ, ਮੇਰੇ ਭਰਾ, ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੇ ਸਵਰਗੀਂ ਵੱਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਸਤੇ ਉੱਤੇ ਚਲਦੇ ਨੇ...ਇੱਥੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹਰੇਕ ਔਰਤ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਮੌਜੂਦ ਹਰੇਕ ਆਦਮੀ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਹੈ।'
ਵਿਭਾ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਆਪਣਾ ਪੁੱਤਰ ਗੰਵਾਅ ਕੇ ਹਰੇਕ ਮਾਂ ਮਰੀਅਮ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਧੂੰਏਂ ਦੇ ਖੋਲ ਵਿਚ ਕੈਦ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਵਿਚ ਮਦਰ ਮੇਰੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕੀਤਾ¸ 'ਹੋਲੀ ਮੇਰੀ, ਫੁੱਲ ਆਵ ਗਰੇਸ...' ਹਵਾ ਵਿਚ ਕਰਾਸ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਇਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਜੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਹਮੇਸ਼ਾ, ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਸੰਡੇ (ਐਤਵਾਰ) ਆਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੋਏ, ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਸੁਖਾਵਾਂ-ਸੁਆਦਲਾ ਵੀ!'
ਉਹ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਚਾਹ ਪੱਤੀ ਵਾਲਾ ਡੱਬਾ ਲੱਭਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਪਾਣੀ ਗਰਮ ਹੋ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਪੱਤੀ ਲੱਭਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ... ਤੇ ਜੇ ਪਾਣੀ ਰਿੱਝ ਰਿੱਝ ਕਮਲਾ ਹੋ ਜਾਏ ਤੇ ਫੇਰ ਪੱਤੀ ਲੱਭੇ, ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਚਾਹ ਰੱਦੀ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਡੱਬਾ ਕੱਢ ਕੇ ਸਟੋਵ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਅੱਜ ਸੰਡੇ ਹੈ ਨਾ। ਉਂਜ ਇਸ ਦਿਨ ਹਰੇਕ ਘਰ ਵਿਚ ਲੋਕ ਹੋਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਦੇਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਠਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਵਿਭਾ ਹੈ ਕਿ ਹੋਰ ਦਿਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਲਦੀ ਉਠ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਦਾਈ (ਮਾਈ) ਦੇ ਆ ਜਾਣ ਦਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦਾਈ ਖਾਣਾ ਵੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਯੁਜਿਨ ਦੀ ਆਇਆ ਵੀ ਹੈ। ਆ ਜਾਏਗੀ ਤਾਂ ਕੁਝ ਕਰਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਏਗੀ¸ 'ਹਾਏ ਮਿਸ ਬਾਬਾ! ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਸ਼ੋਭਦਾ ਨਹੀਂ, ਆਖਿਰ ਮੈਂ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਰੱਖੀ ਗਈ ਆਂ?'
'ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਵਾਸਤੇ।' ਵਿਭਾ ਹੱਸਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਦਾਈ ਸ਼ਰਮਾਅ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਟਰੇ ਵਿਚ ਨਾਸ਼ਤਾ ਸਜਾ ਕੇ ਉਹ ਡਾਇਨਿੰਗ-ਟੇਬਲ ਉੱਤੇ ਲੈ ਆਈ। ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਯੁਜਿਨ ਨੂੰ ਜਗਾਇਆ ਤੇ ਬੁਰਸ਼ ਉੱਤੇ ਟੁੱਥ ਪੇਸਟ ਲਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ¸ 'ਉਠ, ਦੰਦ ਸਾਫ ਕਰ ਆ ਆਲਸੀ ਖੋਤੇ।'
ਜਦੋਂ ਇਸ ਮਿੱਠੀ ਝਾੜ ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ ਯੁਜਿਨ ਨਾ ਉਠਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਬੁਰਸ਼ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਤੁੰਨ ਦਿੱਤਾ। ਪੇਸਟ ਚੱਟਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਵਿਭਾ ਹੱਸ ਪਈ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ, ਡੈਡੀ ਘੇਸਲ ਮਾਰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ। ਉਹ ਦੋਏ ਇਕੱਠੇ ਸੌਂਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਯੁਜਿਨ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਗੁੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਡੈਡੀ ਦੀ ਹੈ... ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਜਗਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਸਿਹਤ ਦਾ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਖ਼ਿਆਲ ਨਹੀਂ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗ ਮੂੰਹ-ਸਿਰ ਲਪੇਟ ਕੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਨੇ। ਵਿਭਾ ਨੂੰ ਮਰਦਾਂ ਦਾ ਇੰਜ ਸੌਣਾ ਬੜਾ ਬੁਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਕ ਪਲ ਠਿਠਕ ਕੇ ਉਹ ਕੀ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ...? ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਦੇ ਕਈ ਫੁੱਲ ਖਿੜ ਗਏ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਜਬਰਦਸਤੀ ਸਾਰੇ ਤੋੜ ਸੁੱਟੇ¸ 'ਡੈਡ...ਓ ਡੈਡੀ ਜੀ ...'
ਮਿਸਟਰ ਬਰਾਉਨ ਨੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਪਾਸਾ ਪਰਤ ਲਿਆ।
ਇਸ ਵਾਰੀ ਚਾਦਰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ¸ “ਕਮ ਆਨ...ਗੇਟ ਅੱਪ ਡੈਡੀ ਪਲੀਜ਼!”
ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਉਠ ਗਏ¸ “ਓ ਆਈ ਸੀ, ਟੂ ਡੇ ਇਜ ਸੰਡੇ...ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕੀ ਸ਼ੌਕ ਜਾਗਿਆ ਏ!”
ਵਿਭਾ ਸ਼ਰਮਾਅ ਗਈ¸ “ਬਸ ਉਂਜ ਈ ਡੈਡੀ, ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਏ।”
ਮਿਸਟਰ ਬਰਾਉਨ ਇਕ ਪੋਲਾ ਜਿਹਾ ਧੱਫਾ ਮਾਰ ਕੇ ਮੂੰਹ ਧੋਣ ਚਲੇ ਗਏ। ਵਿਭਾ ਮੁਸਕਰਾਹਟਾਂ ਦਾ ਬੂਟਾ ਲਾ ਬੈਠੀ।
ਯੁਜਿਨ ਨੇ ਰੇਡੀਓ ਆਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ¸ 'ਕਿਸ ਮੀ ਆਨ ਏ ਮੰਡੇ, ਆਨ ਮੰਡੇ, ਆਨ ਮੰਡੇ ਐਂਡ ਇਟ ਇਜ ਵੈਰੀ ਗੁੱਡ...'
ਵਿਭਾ ਟੋਸਟ ਉਪਰ ਮੱਖਨ ਲਾਉਂਦੀ ਰਹੀ।
ਚਾਹ ਦਾ ਘੁੱਟ ਅੰਦਾਰ ਲੰਘਾਉਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮਿਸਟਰ ਬਰਾਉਨ ਨੇ ਕਿਹਾ¸ “ਬੇਬੀ ਫੇਰ ਤੂੰ ਕੀ ਸੋਚਿਆ ਏ?”
ਵਿਭਾ ਨੇ ਗੱਲ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੋੜੀ¸ “ਡੈਡੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਮੱਖਣ ਆਇਆ ਲਾਉਂਦੀ ਏ ਨਾ?”
“ਓਅ...ਪਰ ਬੇਬੀ, ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣੀ ਵੀ ਆ ਗਈ ਏ ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਸਾੜੇ ਟੋਸਟ ਵੀ ਸੇਕ ਲੈਂਦਾ ਆਂ।”
“ਤੇ ਜਿਸ ਦਿਨ ਆਇਆ ਨਾ ਆਈ?”
“ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸ ਘਰੋਂ ਜ਼ਰੂਰ ਵਿਦਾਅ ਹੋਣਾ ਪਏਗਾ ਬੇਬੀ...ਮੈਂ ਤੇ ਯੁਜਿਨ ਰਲ ਕੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਕਰਾਂਗੇ। ਕਿਉਂ ਯੁਜਿਨ?”
“ਓ ਯੈਸ ਡੈਡੀ।”
ਵਿਭਾ ਇਸ ਵਾਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਗਰਮ ਗਰਮ ਟੋਸਟ ਉੱਤੇ ਲੱਗੇ ਮੱਖਨ ਵਾਂਗ, ਵਹਿ ਤੁਰੀਆਂ ਸਨ।
ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ਮਿਸਟਰ ਬਰਾਉਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਠੀਕ ਐ, ਮੈਂ ਜਾਨ ਨੂੰ ਖ਼ਤ ਲਿਖਾਂਗਾ।”
ਤੇ ਇਕ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਪਿਆ ਰੇਡੀਓ ਗੂੰਜ ਰਿਹਾ ਸੀ¸ 'ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ ਆਓ, ਮੇਰੇ ਮਹਿਮਾਨ ਬਣੋ...ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਆਓ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ।'
***
